Kees

"In de Spaarndammerbuurt woon ik al 34 jaar. Ik heb heel veel verschillend werk gedaan: ik werkte als hijskraanmachinist of op graafmachines. Dat zijn hele zware beroepen, maar je verdient er wel veel geld mee. Op een dag had ik er genoeg van, ik dacht: zo word ik niet oud. Nu werk ik als vrijwilliger in het tweedehandswinkeltje Cabana, een project van Stichting Kerk en Buurt. Ik doe het als tijdverdrijf, maar ook omdat ik het leuk vind om mensen te helpen. Ook doe ik andere klussen, voor mensen uit de buurt. Totaal ben ik daar zo’n 20 uur per week mee bezig.

Alle meubels en kasten die je ziet in het kantoor en de koffieruimte heb ik gemaakt. Dat vind ik hartstikke leuk, én iedereen is er heel blij mee. De klanten die in Cabana komen, help ik natuurlijk ook. Maar ik heb niet altijd zin om al die verhalen aan te horen. Iedereen is zielig; maar ik vind niemand zielig. Ik probeer wel iedereen te helpen, maar echt helpen kun je toch niet. Ik kan er niks aan veranderen als iemand een rotleven heeft. Ik ben geen psychiater. Maar als iemand eten wil, dan geef ik het.

Ik vind dat mensen in de Spaarndammerbuurt elkaar goed kennen en elkaar helpen. Als ik mijn hondje uitlaat moet ik minstens dertig keer gedag zeggen. Toen het met mij slecht ging was er ook een buurman die mij in de gaten hield.

Wat ik zo vreemd vind: mensen hebben met de hele wereld contact, maar ze kennen de buurman niet. Vroeger hielp iedereen elkaar, want niemand had wat. Misschien komt dat weer terug door de crisis. Dan stromen de kerken misschien ook weer vol."